Mijn dagboek is het ENIGE object dat nog ECHT naar me luistert tijdens mijn gedwongen opname en indoctrinatie in de psychiatrie…
WAT een onmenselijkheid in 2005 – 2006…
Mijn dagboek spreekt… 3 2 1 go… : Want IK MOET zwijgen = GOUD… spreken is ZILVER en zwijgen is GOUD…
“2 kinderen blijven over na een veldslag der geliefden. We likken wonden als eenzamen der wereld. 1 houvast help me, sleep me uit dat regenwoud der tranen.Wat ligt er nog in de weegschaal? Waar is leven nog iets waard, waar kun je je steen nog tot bijdrage geven? Wat of wie geeft je het gevoel dat je terug weet dat je bestaat? Moeilijk, oordelen, vooroordelen, maar waar een wil is, is een weg. We zoeken en we zijn niet alleen.
Traag, druppelsgewijs, kan iemand het nog schelen. Verdomd het kraakt, het breekt, het knarst een hart kan zich verdelen. Heel diep die pijn die snijdt, die klieft door merg door been en wijst met holle kreet realiteit de weg. De toekomst ligt nu in een dag waar alles moet en niets meer mag. Doe ogen dicht en droom vanbinnen dat een of ander simpel iets kan starten, kan beginnen. Het water stroomt naar `t laagste punt dat kun je nog voorspellen maar al de rest van `t leven kan niemand je vertellen. Verstil verzacht maar geef niet op laat los laat alles komen druk weg die pijn maak plaats voor in mijn dromen.
Sombere tijden, alleen, alleen die wacht, alleen die lacht het kan heel prettig klinken maar alleen door sombere bril doet menig traantje rollen over wangen die emotieloos verkrampen door eenzaamheid. Ja ik doorloop een kruisweg
Moeilijke tijden zijn nu mijn lot, hoe kan ik `t veld doorploegen druilerig somber is mijn deel het rouwproces verwerken. De laatste tijd drukt het juk me door het velletje medicijnen, hoop in duisternis. Verder, verder aan de einder Anton en Marieke ben ik, zieke, twijfelaar, klaagmuur, waardevol gesterkt door vrienden. Weeg ik zwaar genoeg om door te gaan of gaat mijn kopje langzaam zakken richting `guillotine` en maakt een korte snok letterlijk een einde aan mijn zorgen. Ik ben zo somber dat de vlucht uit deze schijnrealiteit opluchting, high voelt.
Dag Anton, dag Marieke, ik ben reuzetrots op jullie. Ik heb het moeilijk. Ik ben veel verloren een groot stuk van mijzelf. Ik zie in de spiegel een papa met beperkingen. Het doet pijn mijn eigenwaarde staat op een laag pitje, smeulend. Waar is die mens naar toe vol glimlach, vol met dromen ze zijn M (anisch) D (epressief) M iljaar D e doorprikt…
Zachte handen aaien papa`s stille huid, hij is klein en toch zo groot en vult de eindeloze leegte. Eenvoudig groots genieten met l en r 2 kinderen die de zon als bondgenoot verdienen en de wolken spelend achterlaten.
Stilte, rust kan ik hem vinden er is geen mens ter wereld die de wijsheid beheersd.
Het weegt, het weegt de bult der kameel hoe moet een mens verwerken dat het litteken der stemmingsstoornis schuurt. Bij elke adem, elke zucht, onzekerheid, een vlek op mijn binnenkant, mijn ziel die de schoonheid der jeugd, der toekomst, der dromen besmeurd. Waar leidt de weg als afgrond schreeuwt. Leegte eenzaamheid, trots is ver te zoeken en wie of wat ben ik ooit geweest.
Dag Anton , Dag Marieke ik denk veel aan jullie, mijn hartedieven. Maar ik ben ziek leeg, ik wil me niet meer zo rusteloos, zo waardeloos voelen. Ik ben ten einde raad er is iets grondig fout met me. Ik voel me rot, zonder energie, ik wil rust, eindeloze rust. Ik denk mezelf kapot en ik kan het niet alleen stoppen. Hoe kon ik een goede man, papa, mens zijn als mijn gedachten vernietigend waren? Wat blijft er over als ik zo denk? Niets, ik heb – zoals ik nu ben – geen waarde meer. Ik ben enkel nog een last en dat wil ik niet zijn. Hoe moet ik nu werken? Leven? Ikke weet het echt niet meer.
Dag mensen, ik ben echt ziek, stemmingsstoornis, ik kan er niet mee leven, zonder mensen die ik anders nooit zou verloren hebben, denk ik. Wat is dit miezerige leven nog waard? Hoelang hou ik dit vol? Ik heb nood aan steun, mensen, ik ben er erg aan toe mijn gedachten dwalen steeds af naar een weg die leidt naar rust, weg van mezelf. Maar ik wil afscheid kunnen nemen allen samen, mijn deel zit erop.
Vergeet mij niet vergeet me nooit ik heb mijn best gedaan, ik ben zo leeg ik ben zo op ik kan vanaf dit kruispunt geen stap meer verder gaan, verdriet maakt stuk verdriet doet pijn verdriet is zoute tranen van wat had kunnen zijn. Nu is geweest nu kan niet zijn slaapwel mijn lieve schatten. Nu kan ik dromen van een toekomst zonder eelt.
Er was eens een jongen die op een dag tijdens zijn leven, zijn zoektocht, verdwaald raakte en plotseling in een reuzebokaal vol met melk viel, hij spartelde en proestte, hij probeerde tegen de gladde wanden op te klimmen, buiten stonden familie en vrienden en twee prachtige kinderen met de armen wijd open. Ze konden niet helpen, hij werd moe, niemand kon hem helpen hoe graag ze het ook wilden. Hij hield vol maar er fluisterde een STEM (stemmingsstoornis) die zei dat het genoeg was, hij werd leger en leger en nog meer leeg maar hij hield vol en hoe meer hij vocht en spartelde hoe meer de melk strammer werd. Langzaam werd het boter en zo kwam een kans op een nieuwe start samen met de mensen die steunend waren.
Het is zo stil hier in mijn hart, gewoon een dorre rust, wat is het leven zonder doel dat bereikbaar is. Ik ben zo afhankelijk 36j. En in mijn hoofd zo zwak, een eeuwige twijfelaar, een angsthaas. Anton en Marieke ik zie jullie graag en jullie zijn fantastisch. Ik ben moe van steeds maar doen-te-denken het kost zoveel energie, het put me uit. Toekomst, dromen waar ben je heen? Loopt mijn weg niet naar een ravijn. De ravijn der rust, der stilte. Slaaplekker.
De gedachte om te vluchten blijft hangen, doem, doem, doem,. Toch heb ik al bij al een week gehad, een week ik denk aan Anton en Marieke, ik denk vooral aan mijn mal – functioneren. Ik heb toffe kids kan ik leven weer meer waarde geven. Ik heb goed ski-les gegeven. Ik was er voor de zwakkeren. Morgen is het alweer de laatste dag. De zon brand in mijn aangezicht. Wat is mijn toekomst? Hoe mag ik naar de toekomst kijken, Is er toekomst?
Er waren eens 2 kinderen met een hart van goud ze spraken alle talen met hun ogen. Alleen al door te kijken maakten ze vrienden. Ze waren 8 en 10 jaar en toch al zo groot. Ze stapten de wijde wereld in. De wereld waar hun papa het heel erg moeilijk had met leven en overleven. Papa zag door verdriet, verlies van gezin, verlies van mezelf, de toekomst somber in. Ik ben mezelf verloren, ik moet op zoek naar mijn identiteit. 36 jaar en terug van ver onder nul beginnen dat is geen sinecure. Wat is manisch depressief? Valt er mee te leven, ja maar is dat het leven dat ik wil? Pillen, verzwaren, stempels, shit, godverdomme, kust mijnkloten…
Het gaat, het gaat mijn hart staat stil je hoort de speld nu vallen, juist met de punt, die prikt, die een ballon vol toekomstdromen angstwekkend kan doen knallen. Maar weg die droom. Vervlogen idealen moeten plaatsmaken voor iets nieuws, iets anders dat kan groeien, in grond geplant, die voedzaam is gemaakt door tranen die mensen missen, lieve schatten vol van toekomst die nu opgroeien vol losgelaten idealen. Kinderen ik mis die ogen vol waarheid vol met leven dat ik zo simpel banaal een dag, seconde heb verwekt en zo een zandloper vol toekomst korrels in die ogen heb gegeven. Vertel het verder, vertel het voort mijn hart stuwt bloed dat `t zelfde kleur bezit en mijn hersenen voedt met zuurstof en gedachten : ik hou van jullie.
Moedeloos ik mis ze, ik mis ze, ik ben leeg. Mijn pijp is uit zo voel ik me. Laten we gewoon even realistisch zijn wat brengt de dag? Solliciteren… 119 brieven 54,70 euro postzegels is er niemand die weer het/de hand boven mijn hoofd kan houden alleen ben ik niets waard dat is mijn ex-vrouws ontgoocheling (en vooral de mijne) ik heb geprobeerd een goede man en een goede vader, broer,… te zijn maar nu zit ik hier ALONE. Hoe moet dit verhaal verder? Blijven trappelen in de melk, maar het is karnemelk zonder boter.
Tranen komen tranen blijven komen stromen dupsgewijs of aan elkaar geklit maar wat als verdriet ontroostbaar is? Ik verdien niet om te huilen nee, dit heb ik niet gevraagd, hemeltergend traag vervliegt de tijd der weemoed, wacht op mij, vergeet me niet ik heb dit niet verdiend. Slaap zacht, matrozen van mijn schip, ik ben gestopt met zingen, misschien komt eens een dag dat ook ik het wijde sop vertrouwen zal en daar naartoe zal springen. Een krans moet mij niet volgen dan die heb ik niet gekozen maar een ding moet je zeker doen zorg goed voor mijn matrozen. Zij hebben door weer en wind altijd voor mijn schip gezorgd.
Anton en MariekeVan de Walle, mijn
allerliefste kinderen. Ik mis jullie heel erg veel, een papa zonder
kinderen… het doet pijn. Doe jullie best in het leven. Papa, ik heb
ook altijd geprobeerd maar ik had geen cadeau meegekregen.
9 Responses to Mijn dagboek luistert tijdens mijn gedwongen opname en indoctrinatie in de psychiatrie 2005 – 2006